Ο λόγος που πρέπει να χειρουργείται ένας μαστός, πέρα από τις αισθητικές επεμβάσεις, είναι ο φόβος του καρκίνου. Διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος επεμβάσεως. Η πιθανότητα καρκίνου μπορεί εύκολα να οδηγήσει στο χειρουργείο, ακόμη και σε περιπτώσεις ογκιδίων που κανένα πραγματικό κίνδυνο δεν υποκρύπτουν.
Συχνά ακούγεται η έκφραση «είναι επείγον» κι όμως στο μαστό δεν υπάρχουν καθόλου επείγοντα που να σχετίζονται με τον καρκίνο. Τίποτα το επείγον δεν έχει μια απλή κύστη του μαστού ή ένα μικρό ινοαδένωμα και μάλιστα, ούτε καν χρειάζονται χειρουργείο. Όμως αν κάποιος τα χαρακτηρίσει «ύποπτα για κακοήθεια», τότε μπορεί να ακολουθήσει μια αδικαιολόγητη επέμβαση, εκτός κι αν η γυναίκα αναζητήσει και μια δεύτερη γνώμη.
Δεν μπορεί να δικαιολογήσει κανείς το επείγον από ιατρική άποψη, ακόμη κι όταν πρόκειται για διαγνωσμένο καρκίνο μαστού, διότι γνωρίζουμε ότι ο καρκίνος συνήθως προϋπάρχει για χρόνια πριν διαγνωστεί και συνεπώς μια καθυστέρηση λίγων ημερών, ώστε να ελεγχθεί πρώτα η ασθενής για πιθανές μεταστάσεις προτού χειρουργηθεί, όχι μόνο δεν είναι βλαπτική αλλά μπορεί και να αλλάξει όλη τη θεραπευτική στρατηγική μας. Γιατί αν υπάρχουν μεταστάσεις σε ζωτικά όργανα, τότε οποιαδήποτε μεγάλη επέμβαση στο μαστό, δε μπορεί πλέον να στοχεύει σε ίαση. Μια απλή βιοψία είναι αρκετή για την ταυτοποίηση ενός όγκου, ούτως ώστε να αντιμετωπισθεί με κάποια εξατομικευμένη θεραπεία. Οι εξετάσεις αναζήτησης πιθανών μεταστάσεων επιβάλλεται πάντοτε να γίνονται πριν από τη θεραπευτική επέμβαση.
Απλές κύστεις μαστού, μικρά ινοαδενώματα και αθώες ινοκυστικές αλλοιώσεις, συντελούν κάθε μέρα παγκοσμίως, στην τροφοδοσία μιας ιατρικής δραστηριότητας, γεμάτη από περιττές βιοψίες μαστού. Μεγάλος αριθμός γυναικών ταλαιπωρούνται εκτιθέμενες αναίτια στους πιθανούς κινδύνους αχρείαστων επεμβάσεων, επιβαρύνοντας άσκοπα τις ίδιες και τα ασφαλιστικά τους ταμεία.
Ας συγκρίνουμε υποθετικά την επιστημονική υπευθυνότητα δύο κέντρων μαστού. Στο κέντρο Α χειρουργήθηκαν 150 ασθενείς εκ των οποίων οι 100 (66%) αποδείχθηκε ότι είχαν καρκίνο του μαστού.
Στο κέντρο Β χειρουργήθηκαν 1500 ασθενείς και όμως πάλι 100 με καρκίνο (6,6%).
Οι αξιολογήσεις και τα συμπεράσματα δικά σας…
Συνεπώς ο μεγάλος αριθμός χειρουργείων δεν είναι ένα ασφαλές κριτήριο. Αυτό που πρώτα έχει αξία για την αξιολόγηση της επιστημονικής υπευθυνότητας, είναι το ποσοστό των καρκίνων σε σχέση με το σύνολο των επεμβάσεων που έγιναν.
Κι εδώ θα έπρεπε να επέμβει το υπουργείο υγείας, οι ιατρικοί σύλλογοι αλλά και οι ασφαλιστικές εταιρείες, θεσπίζοντας κριτήρια ποιότητος αλλά και ορθότητος των ενδείξεων για επέμβαση. Είναι τόσο απλό όσο μια απλή διαίρεση:
(Αριθμός καρκίνων μαστού που χειρουργήθηκαν / Σύνολο επεμβάσεων μαστού) Χ 100 %.
Όσο πιο μεγάλο βγαίνει αυτό το κλάσμα, τόσο πιο σωστό είναι ένα κέντρο μαστού. Στις σοβαρές χώρες αν το κλάσμα αυτό είναι πολύ μικρό, οι χειρουργοί χάνουν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.
Γι αυτό κυρίες και δεσποινίδες, για οποιοδήποτε θέμα μαστού, σας συνιστούμε να παίρνετε πάντα μια δεύτερη ή και τρίτη γνώμη, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ακούτε τη φράση «είναι επείγον». Αναζητήστε γιατρούς που δεν χειρουργούν «εύκολα». Καλή επιτυχία.
